Onderweg zijn en weer thuis

Daar zou ik mijn reisblog mee willen afsluiten.

Eigenlijk zijn we ons hele leven onderweg en heb ik dat letterlijk afgelopen 6 weken (36 fietsdagen)door 5 landen gedaan met de fiets. Wel een raar idee dat ik nu met het vliegtuig in een uurtje of zeven weer thuis ben. Veel mensen reizen op deze manier en missen daardoor allerlei mooie dingen onderweg. Zoals ik als eens eerder heb geschreven is fietsen het ruiken, zien, proeven en ontmoeten van een land.

Onderweg zijn is eigenlijk alle facetten van het leven meemaken en dat heb ik afgelopen week op de fiets ook zo ervaren. Momenten van afzien werden afgewisseld met gelukzalige momenten. Met name in de heuvels, bergen ervaarde ik dat zo. Niet voor niet het spreekwoord "er als een berg tegenop zien". Maar op moment dat je het weer heb gehaald dan is de overwinning zoet. Wat heb ik genoten als ik daar alleen met mijn kopje koffie,thee brood of iets zat te genieten van het uitzicht. Zoals afgelopen donderdag in de Peneda -Geres (enige nationale park van Portugal), maar ook in de Pyreneeën, bergen van Noord Spanje, enz.
Bovendien is het voor mijgeen voorwaarde dat daarvoor de zon moet schijnen, zelfs bij regenweer kan dat geluksmoment er komen. Volgens mij moet je je emoties niet afhankelijk laten maken van de omstandigheden. Ik denk bijv. aan Rocamadour waar ik kletsnat de boel moest inpakken en een uur latertijdens de beklimming langs Rocamadour weer zat te genieten.
Het mooie van fietsen en kamperen is dat die omstandigheden er meestal wel een keer komen.
Zeker de eerste weken heb ik bewust weinig Internet gebruikt en dus ook geen weerberichten gelezen en dat maakt je hoofd een stuk leger. Bovendien maak je dan minder druk wat voor weer er komt.Ik zou haast schrijven "het komt zoals het komt" plat geschreven het kumt zoals het kunt.

Alle landen waar ik doorheen ben gefietst waren prachtige plekken. Verrassend vond ik bijv de (heuvelachtige) omgeving van Aken. Verder was natuurlijk de Dordogne, Pyreneeën, Spaanse bergen en de Portugese heuvels de letterlijke en figuurlijke hoogtepunten. Ik wist overigens niet dat het zomers zo koud kon worden in Noord Spanje.
Veel leuke ontmoetingen gehad onderweg, uiteraard het meest met medefietsers. Als je alleen bent komt dat er zeker sneller van. Ik heb me zelden alleen gevoeld en bijna niet onveilig. Automobilisten houden over het algemeen goed rekening met, gaan ruim om je heen en vele die ook snelheid verminderen. 70 % van de wegen waren ook heel rustig.
Ik heb allerlei gradaties gezien van fietsers. Zo was er een Belgische fietser die op 29 mei was vertrokken, twee weken later als ik en op dezelfde dag aan kwam in Santiago. Fietste soms wel 170 km per dag, hoezo (ik) fanatiek. Maar je had ook de twee Annies begin mei gestart en zijn als het goed is op donderdag 23 juni aangekomen. Zoals al geschreven gingen ze lopendde berg ofheuvels op, waardoor ze op meerdere dagen niet verder dan 40 km per dag kwamen. Kortom je hoeft niet afgetraind te zijn om deze tocht te doen. Het leuk vinden, doorzettingsvermogen, wat discipline en niet bang zijn voor een uitdaging.
Heeft de rit naar Santiago de Compostela nog meerwaarde boven de andere tochten die ik heb gedaan. Voor mij persoonlijk niet, want ook ook op de andere tochten leer jezelf beter kennen en kun je er spirituele dingen uithalen. Natuurlijk word je meegezogen in de sfeer zeker in Spanje met al die pelgrim wandelaars. Het heeft ook wel iets bijzonders, zeker als je de geschiedenis ervan wat kent. Overigens verbaasde het met hoe je voor zo weinig geld kunt overnachten €5, tot €10. Eendrie gangen met wijn erbijkostte ook maar €10, ka je zelf haast geen boodschappen voor halen. Vaak waren die maaltijden redelijk tot goed van kwaliteit. Nu ben ik ook niet zo'n hele kritische eter, maar heb van anderen ook weinig wanklank gehoord.

Het alleen gaan heeft mij ook veel gebracht. Ik ben eigenlijk een veel grotere individualist dan ik dacht te zijn. Wat me is opgevallen dat zo gauw ik contact krijg met andere mensen ik mijn voelhorens er sterk op de andere richt. In groepsverband ben ik best wel een pleaser. Heeft absoluut zijn mooie kanten, maar ook zijn valkuilen.
Fijn gevoel dat ik mijn droom (weer) heb gevolgd, ondanks dat Wim mijn vriend vanwege ziekte niet mee kon gaan. Dankbaar dat ik ruimte krijg van Ingrid mijn partner en de ruimte ook neem. Ik merk het ook weer leuk te vinden om naar huis en op sommige zaken krijg je weer een frisse blik. Het heeft mij weerveel geluksmomenten gegeven endaarmee ook lol en zingeving in het leven. Ik besefte tijdens de vakantie ook een bevoorrechte mens te zijn met zo'n gezondheid, vrije dagen en vooral de uitdaging aan te gaan.

De laatste twee vakantiedagen waren mooi. Vrijdag nog een fietstocht van zo'n 45 km naar Braga, waar in Braga nog een toetje zat van enkele steile klimmetjes. Toen met de trein naar Porto. Fiets is gratis en voor 50 km betaalde je €3,20. Porto is een prachtige stad, met middeleeuwse straatjes, huizen, prachtige kerken, een geweldige brug ponte Luiz (tip van Alex), gezellige terrasjes, strand, zee en vooral niet te vergeten de zon.Gisteravond (de verhuurder van de bed en breakfast bracht me er naar toe) heb ik heerlijk zeebaarsgegeten. Taxichauffeur wist alleen niet waar Rua de Ribereinho was, kon geen Engels en het gevolg was dat ik alsnog een wandeling van 3 kwartier kon maken omdat ik op een verkeerde plek was afgezet.In het donker kon ik niet goed waarnemen of het de goede plek was. Verder heb ik me ook een beetje laten gebeuren.

In het vliegtuig heerlijk aan het na mijmeren en alweer plannen aan het maken voor de volgende grote fietstocht als de gezondheid het me gegeven is. Maar eerst een aantal met Ingrid weer op stap of op de fiets andere stukjes aarde ontdekken.

Gisteravond opgehaald door Rik en Ingrid en op een hele fijne manier thuis ontvangen. Vanmiddag een heerlijke high tea gehad bij Stretto in het Doetinchem met beide zonen en Danique. Kortom home sweet home.

Een verrukkelijk toetje

Afgelopen maandag 20 juni uit Santiago vertrokken richting Porto. Enerzijds een ontspannen gevoel en anderzijds het is goed geweest. Richting Padron was het nog de officiële Santiago route naar Finisterre en daarna had ik een eigen track route op mijn Garmin staan. Maar naar een uur merkte ik dat de route in eerste instantie vooral over de N 550 liep met veel vrachtverkeer. Het was warm en besloot van de route af te wijken richting de kust. Ik kwam op een camping bij Villagarcia de Arousa terecht. Een camping aan zee en dat was een mooi plekje. 'S Avonds heerlijk langs zee geslenterd. De volgende dagen verliepen voor mijn gevoel teveel langs de grote N wegen met druk (vracht) verkeer. Daarbij verkeek ik mij op dinsdag ook nog eens op de kaart, waardoor ik 35 km extra om een grote baai moest fietsen in de hitte. Woensdagmorgen hetzelfde verhaal eerste 40 km langs de grote weg, pas de 2e helft werd het mooi. Ik reed Portugal binnen en het landschap werd heuvelachtig terrasvormig en zag er mooi groen uit. Maar ik kreeg met de warmte gelijk wel een klim van 8 km voor de kiezen. Ik wist niet dat ik zoveel zweetdruppels had. Na 80 km aangekomen in Ponte da Barca, dacht ik dat er in die plaats een camping zou zijn. Maar na geïnformeerd te hebben bij de toerisme bureau bleek het nog 13 km verderop te liggen. En dan heb je het niet over vlakke Nederland, maar een heuvelachtig Portugal. IK had het helemaal gehad. Aangekomen bij de camping bleek die naast het enige nationale park van Portugal te liggen, Nacional de Peneda-Geres.Mijn besluit stond gelijk vast (van de nood een deugd maken), vandaag donderdag niet naar Braga maar een rustdag in dit nationale park. Vanmorgen uitgebreid gelummeld en pas om 11.00 richting park gefietst De bergen zijn 1500 meter hoog, maar wat een rust, uitzichten, bloemen en een prachtig verstild dorpje Gemmil. De wereld was weer even helemaal van mezelf, want behoudens twee wandelaars zag ik alleen een aantal oude in het zwart geklede vrouwen sjokken met takken of een hak. Ik heb daar geweldig genoten van alles wat ik aan landschap te zien kreeg. Ik moest er wel flink voor klimmen, 1x 9 km en later nog een keer 6 km. Maar dit maakte alles van de afgelopen dagen weer goed. Een verrukkelijk toetje of een heerlijk voorgerecht als ik thuis kom?

Morgen met fiets en trein naar Porto om mijn fietsvakantie op zaterdagavond af te sluiten. Foto's volgen vanavond want de accu van de tablet is bijna leeg.

Een dag niet gefietst, is een dag niet geleefd?

Vandaag amper gefietst, dan zou je denken die man valt in een diep gat.Ik ben gisteren (zaterdag 19 juni)om 14.30uur op de camping Santiago de Compostella aangekomen. 's Morgens om 7.00 uur nog gestart in de miezerregen, het was nog koud en wat donker. Overigens ter informatie op Cruz de Ferro (1504 mtr) was het afgelopen woensdag 2 graden geweest. De dag later op de Alto de Poio was het 5 graden. Dat vertelde me gistermorgen een man die me voorbij fietste, waar ik korte mee sprak en een thermometer op zijn fiets had. Maar de zaterdagmorgen was ook geen aantrekkelijk begin van mijn grote einddoel. Na een ontbijt stop in Melide, 2 koffie con leche (cappuccino), 1 croissant en een groot zoet broodje (€4,80) kon ik weer verder op pad. 25 km voor Santiago kwam ik onverwacht Gert tegen (Vlaamse fietsvriend) en zo konden we onze laatste belevenissen nog even uit te wisselen. Hij fietst namelijk langs Santiago en rijdt door naar Finisterre en gaat dan pas naar Santiago. Ook kwamen we nog twee andere Nederlandse stellen tegen, dus weer genoeg stof tot uitwisseling.Ik reed ook nog verkeerd en dat heb ik geweten.4 tot 5 steile klimmen kreeg is nog voor de kiezen. Dat terwijl je denkt dat je het voorlopig achter de rug hebt. Na de tent te hebben opgezet, de was had gedaan en gegeten, op naar Santiago. Het eerste gevoel was een grote leegte. Was het dat nou, waar zoveel over wordt gesproken.Je zag allerlei mensen al of niet uitzinnig reageren. Ik wist dat het onderweg zijn naar Santiago het doel was, maar toch...? Even een foto gemaakt door een Duitser die ik kort heb gesproken en teruggegaan naar de camping. 's Avonds sprak ik twee Nederlandse vrouwen die hetzelfde gevoel hadden, zij waren eind April gestart (niet de twee Annies!). Leuk gesprek over wat je meeneemt als mens van zo'n tocht.

Vandaag ondanks mijn vrije dag toch al weer 6.30 uur op en 8.30 uur was ik klaar om het Compostelaat op te halen.Ik wist dat ik vroeg moest zijn want ander kan je weleens in lange rij moeten aansluiten. Dat was gelukkig niet geval en om 9.15 uur kon ik al door de stad toeren per voet. Ik moet zeggen dat het een erg mooie stad is. Vele mooie smalle autoloze straatjes met veel winkeltjes, uiteraard veel souvenir winkels. Ik vond het sfeervol, genoot van de diversiteit van mensen, ondanks de massaliteit. Uiteindelijk behoor ik daar ook toe, met mijn eigen emoties en verhaal, zoals ieder persoon die daar is dat heeft. Als je dat beseft, ga anders kijken en het beleven. Ik ben om 12.00 uur ook naar de pelgrimsmis geweest en het wierookvat vat werd aan het eind van de dienst heen en weer geslingerd. Dat gaat tot enorme hoogte en snelheid, echt spectaculair. Ik heb niet veel binding nog met de katholieke kerk, maar het is wel onze geschiedenis. Later sprak ik nog met een andere Nederlandse fietser en spraken uit dat het heeft gebracht wat we nu zijn.

De middag heerlijk de stad rondgestruind,genoten van de heerlijke Spaanse empanadas. Letterlijk betekent het inpakken, het zijn dus een soort hartige taartjes met heerlijke vullingen.Met kip, vis of vegetarisch en je kunt ze heerlijk koud op de vuist eten. Daarna een heerlijke koude grande Cerveza, Waar je een plankje kaas, kleine broodjes chorizo worst en een bakje pinda's erbij krijgt. Kortom mijn innerlijke mens kwam niet tekort, bovendien heerlijk zonnetje en zo'n 24 graden.Op de camping nog diverse mensen gesproken,genoten van een mooie stad, dag en morgen richting Porto. Zaterdag 25 juni eindigt dan het onderweg zijn, jammer maar ook zin om naar huis te gaan.

Nog maar 80 km

Vanavond zit ik in een Alberque te Rosario op minder dan 80 km van Santiago. Ondanks dat ik het er nuchter tegenaan kijk kriebelt het wel. Vanmorgen kwam de regen met bakken uit de lucht vallen. Uiteindelijk pas om 10.00 uur gestart vanuit Alto de Poio op 1335 meter hoogte wat natuurlijk geheel in de wolken zat. Met de afdaling was het koud (8 gr.) zodat ik maar een extra jack had aangetrokken op de 12 km lange afdaling. Het regenen was gelukkig overgegaan in miezerregen. In tegenstelling tot gisteren gelukkig wel een brede weg, zodat je goed overzicht kon houden. Gisteren was het een smalle, ongelijkmatige weg en met ook nog een hagelbui was dat dubbel goed uitkijken. Blij met me goede Magura remmen op de fiets , die doen het fantastisch. Kortom naast het vele genieten, ook wel momenten van afzien. Maar vaak denk ik dat het ene niet zonder het andere kan

Vandaag wederom een mooie rit door het groene Gallicie. Maar ook vandaag vele kilometers moeten klimmen, zo zat er een klim van 12 km tussen, dus er moest regelmatig druk op de pedalen worden gezet. Eigenlijk alleen maar gefietst en geen kerken of steden bezichtigd. De dames Annie heb ik ook nog een tijd gesproken en het werd me wel duidelijk dat ze hele stukken via de drukke N-120 hadden afgesneden. Reden minder kilometers en klimmen. Maar zoals ik het gisteren zag vind ik dat niet gek. Annie uit België had last van heimwee en wilde graag weer terug naar haar jonge kleinkinderen. De andere Annie daarentegen wilde nog wel weken verder. Ze wilde alleen niet terug met het vliegtuig (vliegangst), die ze tegen haar zin hadden geboekt. Maar inmiddels had een van de kinderen uitgezocht dat ze voor €50,- met de trein naar Brussel kon reizen en ze was zienderogen opgelucht. Mooi al die kleine verhalen in een notendop.Er kwamen nog wel meer familieverhalen over de tafel.

De Alberque overnachtingen verschillen ook enorm, gisteren bedompt, niet erg schoon en vandaag het tegenovergestelde. Betaal nu wel €10,- i.p.v. gisteren €6,-. Viel me ook op dat ze gisteren niet echt bijhielden wat je had besteld. Als ik alleen het menu en de overnachting had betaald had er geen haan naar gekraaid. Die waren er trouwens wel en konden het prima vanmorgen. Want ik had ook nog wat biertjes en koffie op en ze had geen idee hoeveel. Duidelijk is me wel geworden dat er een hele tak van toeristische industrie op de Camino draait al of niet met veel subsidie van de Europese Gemeenschap. Maar daar staat tegenover dat vele dorpjes waren uitgestorven of economisch reddeloos waren verloren als dit fenomeen zich vanaf de negentiger jaren niet had ontwikkeld. Alles heeft zijn voor en tegens.

Morgen de laatste trip naar Santiago en dan lees je meer.

Nooit te oud om iets te ondernemen

Vandaag 16 juni op de beklimming van de col du Poio 1335 meter passeerde ik twee vrouwen van 68 jaar die de berg met de fiets lopend met de bepakking de berg opliepen. Op 8 mei gestart en nu op dezelfde plek als ik vandaag, petje af. De beide Annies hadden wel daarvoor flinke stukken via de N-120 afgesneden. Het is zeker de laatste dagen best wel een massaal gebeuren, want je passeert dagelijks vele tientallen wandelaars. Maar je komt telkens bijzondere mensen tegen met elk hun eigen motivatie/verhaal om de tocht te doen. Vanmorgen een man die op 25 maart was gestart in Nederland en nu binnen zes dagen (nog ruim 200 km) op dinsdag 21 juni de tocht wil volbrengen. Mooi om te horen hoe hij met tegenslagen om ging en zaken kon relativeren. Ze komen uit alle windstreken, gisteren en vandaag mensen uit Quebec en Montreal gesproken. Maa aan er zijn ook wandelaars waar je amper een groet van krijgt, zoals gisteravond in de Alberque van Pronferrada. Voor een slaapplaats betaal zoals gisteravond een donatie, vandaag €6,-. Dan moet je wel voor lief nemen dat op een zaal slaapt van 4, 8 of zoals vandaag met 20 mensen. Wel lastig als ze snurken. Maar overdag tijd genoeg om op de fiets weer bij te slapen.

Vandaag en gisteren twee bergetappes (gisteren 1504 meter Cruz de Ferro) met prachtige landschappen. Het is koud en nat weer momenteel, maar dat geeft ook prachtige wolken luchten. Op de ene plek schijnt de zon, terwijl even verderop er dreigende donkere luchten zijn. Vandaag een groen bebost berglandschap, gisteren een veel ruigere landschap. Het is veel malen mooier dan dan de vrij eenzijdige graanvelden in het hoogland tussen Burgos en Leon. Daar hebben we ook nog flink windkracht 6/7 tegen gehad en dan is het hard werken.

Inmiddels weet ik "almacen de bicis" de fietsenmaker is, want eergisteren brak er helaas een spaak in mijn wiel. Het is wel een zoektocht en met handen en voeten praten voordat je op de juiste plek van bestemming bent. Maar het is weer opgelost.

Woensdag in Leon weer een prachtige kathedraal gezien, met prachtige gebrandschilderde ramen. Veel mooie kleine dorpjes,stadjes met hun kerkjes,, bijzondere huizen, straatjes, etc. Het is overigens een genoegen om in Spanje koffie met iets lekkers te nemen, want voor €3,- heb je twee koffie met iets lekkers. En ik als koekjes, toetjesmonster weet dat wel raad mee.

Ik ben nu zo'n 160 km van Santiago dus ik hoop dat op zaterdag a.s er zijn. Nog wel een flink heuvelachtig parcours, maar dan kan ik mijn credential ophalen. De stempelkaart raakt aardig vol inmiddels, je krijgt er her en der ook nog kortingen mee. Op naar Santiago, hopelijk kan de lange broek ook weer uit (gisteren zelfs nog handschoenen aan gehad).

Bon Camino Peregrino's

Afgelopen donderdag 9 juni op weg naar Logrones dacht ik even dat ik in de centrale training van de Nijmeegse 4 daagse was beland. Tientallen pelgrims wandelaars passeerde Ik met de fiets. Nog geroepen of ze aan het trainen waren voor de honderste 4 daagse van Nijmegen, maar ik kreeg geen antwoord erop, omdat er waarschijnlijk geen Nederlands talig wandelaars er tussen zaten. Maar zonder dollen, ik begin nu echt te merken dat we op minder dan 700 km ( nu 12/6 nog minder dan 450 km) van Santiago af zijn. Ondanks dat ik er nuchter tegen aan kijk kriebelt het wel en roept dat ook wel emoties op (Inmidels heeft mijn familie een pelgrimspaspoort, met een lieve ondersteuning en veel Nederlands drop naar Burgos gestuurd) In Logrones was afgelopen donderdag een middeleeuwse optocht aan de gang, wat veel gezelligheid en drukte gaf. Ik heb trouwens ook leuk straatheater gezien (misschien iets voor Buitenblik?).

Het gaat prima met me, ik heb veel plezier van het fietsen. Er zitten echt prachtige stukken natuur bij waarbij ik regelmatig het gevoel heb dat ik er helemaal alleen aan van bent genieten. Er zijn soms drukke stukken Route National weg tussen maar dat overheerst gelukkig niet. De flora is momenteel prachtig, soms is het helemaal rood van de klaprozen. Maar het is het ware kleurencorsage van allerlei (berm)bloemen en diverse (roof)vogels. Mijn lievelingsvogel de leeuwerik hoor en zie ik ook met regelmaat. Er moet veel worden geklommen, wat me gelukkig over het algemeen goed afgaat. Maar de beloningen zijn regelmatig fantastische uitzichten. Wat een weidsheid en kleurenspel van o.a. gele korenvelden met de groene bosschages krijg je zien. Maar ook de dorpjes/stadjes zijn het aanzien meer dan waard, vooral doordat ze door een hogere ligging een mooie blikvanger zijn.

Inmiddels kom ik nu regelmatig 3 fietsvrienden tegen, waarbij we afgelopen vrijdag 10 juni gezellig in een aubergue hebben overnacht. Naast de gezelligheid ook geen geld om voor €10,- met ontbijt (dat is wel alleen croissant, jus d ' Orange en thee/koffie).Daarvoor slaap je wel op een kamer van acht personen (overigens nu met zijn vieren). Je kan er ook een 3-gangen menu bestellen en dat was prima te eten. Plus de gezelligheid. Gisteravond 11 juni stond ik alleen op de camping van Burgos en ik voelde me weer een beetje eenzaam. Laat ze het maar niet lezen, want dan sturen ze gelijk een sociale ombudsman op me af.

Afgelopen dagen veel moois aan stedenschoon gezien, zo was o.a. de kathedraal van Burgos overweldigend. Maar wat een kunstwerken aan altaren, schilderijen en beeldhouwkunst. Ruim anderhalf uur rondgelopen met een Nederlandse digitale rondleiding, maar het is bijna teveel om te bevatten. Maar wat een schoonheid. Vrijdagmorgen in een Monesterio de Suso ( ruim 900 jaar oud) rondgeleid, helaas allen in het Spaans. Maar het geeft we een prachtige indruk. 'S Middags in kathedraal van Sto.Domingo de la Calzada geweest met Gert (Belgische tekenleraar) die me op verschillende kunstvormen wees. Leuk om te leren zien maar er waren bijvoorbeeld prachtige gebrandschilderde ramen te zien.

Ik kan zo wel door gaan met van allerlei zaken op te sommen, maar dan wordt het een eindeloos verhaal. Nog een korte anekdote van mij fietsvrienden Leo en Mees.Zij hebben in het dorpje Indurain (waar de vijfvoudige Tour winnaar Michel Indurain is geboren) nog gezocht naar doping materiaal, maar er was niets meer te vinden. Morgen (maandag 13 juni) fiets ik richting Leon.

Onderweg zijn

Woensdagavond 8 juni 20.10 uur, net genoten van een heerlijk maaltje en wederom prachtige fietstocht van 75 km. door het weidse, agrarische heuvellandschap van Spanje. Momenteel ben ik in Estella op de camping.De stad is mooi, maar het voldeed niet aan mijn verwachtingen. Desondanks is het rondkijken naar een mooie kerk met mooi beeldhouwwerk, smalle straatjes en een mooi plein met arcades altijd weer een lust voor het oog. Maar misschien doe je in de vakantie wel zoveel indrukken op dat er ook momenten zijn waarop je verzadigd raakt, er even geen zin in hebt of bedenk maar wat.

Maar ik merk dat ik vooral geniet van de kleine onverwachte momenten en rituelen. Zoals vanavond wat zal ik te eten maken, wat ik altijd al een leuk onderdeel vind van het kamperen. Ik wilde al naar de Lidl ( ook in Spanje) gaan, maar kwam onderweg een kleine kruideniers winkel tegen. Geen idee wat ik zou gaan koken, maar mijn fantasie bracht me op het volgende. 1 ui, 1 teentje knoflook (beide had ik nog in de tas), 1 groene paprika, 1 courgette, 1 blik sardines, 1 blikje erwten, 1 potje groene pest en pasta. Daarvan heb ik een koningsmaal gemaakt met een heerlijk koel blikje ( wel drie) Miguel bier. Wat kan ik dan voor mijn tentje koning te rijk zijn. Net toen ik mijn maaltje op had kwam Gert, een fietser uit Vlaanderen langs die dezelfde route fietst, even langs om te buurten en ervaringen uit te wisselen. Een mooi gesprek over "onderweg" zijn en wat de symboliek ervan is. We zijn beide alleen op vakantie en dat betekent dat je veel op jezelf wordt terug geworpen. Alles wat beslist en doet is puur je eigen verantwoordelijkheid en dat emoties en je doen en laten glashelder. Maar er is veel herkenning bij de kop kleine momenten waarop je aan genieten bent, maar ook dat de slechte momenten van moe zijn, slecht weer erbij horen. We zijn beide zijn ook enthousiast dat we het toch hebben gedaan.

Zo hebben we allebei enorm genoten van de prachtige fietstocht tussen Jaca en Saint Juan de Pena (klooster ingebouwd in de rotsen). Het was een tocht van zo'n 40 km over een hoogte van 1000 tot 1200 meter hoogte met geweldige uitzichten over o.a. de besneeuwde Pyreneeën toppen. Maar het was ook een tocht van enorme rust en natuurlijk het prachtige ingebouwde klooster. Voor mij is dan het vaste ritueel van het koffiemoment (eigen thermoskan) en natuurlijk iets lekkers gescoord bij de bakker. Het zijn juist die momenten waar de wereld even van jezelf is waar ik van geniet.

Wat ik wel fijn vind is dat ik nu niet meer zijn dan 80 km per dag fiets. Zekr omdat het parcoursa heuvelachtig is, maar ook i.v.m.de warmte en het lekker op tijd op een camping zijn. Op deze manier kan ik op zondag 19 juni in Santiago zijn en dat is ruimschoots op tijd voor Porto 25 juni.

Verdere hoogtepunt was de beklimming van de col du Somport, Totaal duurt de klim zo'n 56 km., maar vooral de laatste 12 km zijn pittig, tussen de 7 en 9%. Daarvoor zijn het vaak kleine stukjes klimmen en weer dalen. Maar wel geweldig om door de bergen te fietsen met het wild stromende water en diepe kloven naast je. Gisteren dinsdag 7 juni was het fietsen in de kloof bij Lumbiere met de vale gieren die op de thermiek zweven ook zo'n hoogtepunt. Nog een waar ik zelf erg van onder de indruk was het het bizarre schilderachtige landschap bij Berdun. Daar heb ik wat foto's van gemaild, maar ik begreep van Ingrid dat mijn beleving veel groter was dan de foto's kunnen weergeven. Maar dat is eigenlijk ook wel logisch, je eigen ervaringen zijn soms zo overweldigend dat je dat nooit kunt overbrengen met een paar simpele foto's.

Tot slot nog een leuke anekdote. Dinsdagmorgen toen ik weg fietste van mijn overnachtingshotel in Berdun, merkte ik na de afdaling (10% van zo'n 800 meter) de sleutels nog in mijn zak van mij fietsshirt te hebben zitten. Dat was dus even diep zuchten, van ga ik die terug brengen daar boven in het stadje. Maar gelukkig hebben we dan de Guardia Civil (Spaanse politie). Ze stonden allebei rustig bij de auto een sigaretje te roken en ik vroeg hun na in het Spaans te hebben gegroet of ze Engels konden. Gelukkig begreep de ene politieagent dat het "the key" was van het hotel daarboven in Berdun. Zijn antwoord was dan ook "no problemos"

Nog twee opvallende gelijkenissen met Nederland, een honderdtal kinderen waarschijnlijk op schoolkameraad maken net zo klere herrie als in Nederland. Dat gold maandagavond ook in hotel waar een twaalftal bejaarde dames er een waar kippenhok van maakte. Overigens daar ben ik van een mijn verhalen ooit ook eens mee begonnen. Welke gelijkenis moeten weer hieruit trekken?

Morgen in ieder geval weer vroeg uit de veren voor mijn verdere fietstoch en nu met de kippen op stok..

Het kan verkeren

Allereerst dank voor alle leuke reacties die ik heb gehad en t.z.t. met de betrokken mensen er nog wel persoonlijk op terugkomen.

Afgelopen week was een week van uitersten. Dat gold voor het weer, maar ook mijn fiets liet het afweten. Afgelopen woensdag op weg van Rocamadour naar Moissac begon de fiets plotseling te kraken, niet wetende waar het vandaan kwam. Enkele keren gestopt, maar kon niets vinden. Opeens een kilometer of 7 voor Moissac lukte het niet meer de trappers vooruit te krijgen. Alle bagage eraf gehaald, fiets oude kop gezet en geprobeerd de kunststofriem weer goed te krijgen. Maar dat hielp niet, helaas kon ik mijn zoon Rik niet in laten vliegen,dus moest ik het zelf oplossen. Ik had al een vermoeden dat het bij de trapas zat, maar er zat niet anders op dan lopen. Met het lopen kwam ik een Santiago pelgrim wandelaar tegen, die vroeg ik al,gekscherend vroeg of ik de schoenen niet kon ruilen met de fiets. Uiteraard ging hij niet op dat voorstel in. Na 7 km wandelen uiteraard mensen gevraagd of er een fietsenmaker in Moissac aanwezig was. Maar dat was lastig: mijn Frans is niet toereikend, veel Fransen kunnen nauwelijks Engels. Dus kreeg ik twee tegenstelde meningen, volgens de jonge meiden was er wel op 5 minuten lopen. Inmiddels weet ik dat la gauche links is en cing min. 5 minuten. Maar na 10 minuten had ik nog niets gevonden. Een andere Fransman wist heel stellig dat er geen fietsenmaker was, dus ben ik uiteindelijk maar naar de camping gelopen. Op mijn vraag van een fietsenmaker was zijn antwoord dat hij een collega aan de overkant van de rivier de Tarn kende die fietsen en kano's verhuurde. Nadat hij hem belde stond hij na een kwartier al bij de camping om te zien wat er aan de hand was. Volgende morgen om 9.00 uur zou hij proberen de trapas te vervangen. Dat lukte hem niet, dus hij mij mij keurig na de fietsenmaker 10 kilometer verderop gebracht.en werd alles prima gerepareerd.Hij wilde er slechts €10,- voor hem rijden en alle energie die hij er al in had gestopt.Fijn om zoveel behulpzaamheid te ervaren. Overigens was communicatie met hem heel moeilijk, want hij sprak geen woord Engels en mijn Frans hoef ik het inmiddels niet meer over te hebben.we zullen maar zeggen het gaat om de uitstraling van een goed mens en dat lukt mij ook wel.

Daardoor ben ik een extra dag in Moissac blijven hangen, terwijl mij planning al wat kilometers verderop lag. Overigens is Moissac de moeitewaard met de prachtige abdijkerk waar o.a. prachtig beeldhouwwerk is te bewonderen. Maar verder een heel,gezellig plein met veel wandelaars en fietsers. Geen straf om er zijn te zijn. Maar ik wilde de tijd inhalen door met de trein naar Pau of Oloron Sainte Marie reizen en zaterdag te kunnen starten met de Pyreneeën rit richting Spanje.Ik daarvoor informeren bij de balie van het station. Ze kon overigens wel goed Engels, maar het leek geen gebruikelijke vraag. Want ik mocht 15 minuten genieten van Veel stress. Een aantal keren excuseerde ze al naar mij, want het was onduidelijk of mijn fiets wel mee kon, ik moest minimaal 4 keren overstappen van bus naar trein en dat 2 keer. De printer werkte niet goed, een hoop gemopper op een collega, etc. Uiteindelijk maar voor mezelf besloten toch te gaan fietsen.

Dat heb ik vandaag vrijdag 3 juni dan ook gedaan van Moissac naar uiteindelijk naar Pouleybon over een afstand van ruim 120 kilometer. Maar vooral,de eerste 100 km genoten van landschap, wederom prachtige stadjes (Auvillar met zijn eeuwenoude overdekte markt met ronde vorm en houten huisjes en nauwe straatjes en Lectoure met een gezellige markt en eeuwenoude bisschoppelijke paleis en kerk). Bovenal was het ook heerlijk fietsweertje, af en toe zo'n met een heerlijk temperatuur van 21 graden. Alleen de laatste 20 km waren wel wat zwaar, denk je een camping te hebben gevonden maar die blijkt een groot feest te hebben en is niet open. Dat is het wel grom, grom. Maar de camping die ik 8 kilometer verderop vond was een schot in de roos. Heel idyllisch, Nederlandse mensen die zo uit het Tros programma "ik vertrek" waren gekomen er een prachtige camping hebben. Heerlijke biertjes en lekker eten o.a asperges.

Hoe anders dinsdagmorgen om 5.30 uur uitdelen bijna tent geregend. Ik had me deze ochtend beter bij de roeivereniging kunnen aanmelden i.p.v. te gaan fietsen. Maar toen ik 2 uur voor Rocamadour langs fietste (deze stad is tegen de rotsen aangebouwd en ziet er er fantastisch spectaculair eruit) en langzamerhand omhoog aan het klimmen was het dal (letterlijk en figuurlijk) met niemand om heen was ik wel weer heel erg aan genieten. Wel besloten om 65 km verderop een hotel te boeken in Cahors ( ook een prachtige stad), zodat alles kon drogen. Overigens nog even terzijde je vraagt je af hoe pelgrims dat vroeger deden toen er nog niet zoveel voorzieningen er waren, dat moet me wel gesop (stinken?) zijn geweest.

Maar wat vooral de boventoon voert is toch wel het genieten van onderweg zijn. Ik las daar deze week nog een mooi verhaal, dat het onderweg zijn eigenlijk een metafoor voor het leven is. Ik sluit daarom af met de volgende uitspraak van Einstein: Life is like a bicycle, to keep on forward, you must been moving. En zo is het met leven ook, blijf ontdekken wat er te halen valt.